می‏دانم مرا به داخل خانه‏ات راهی نیست، اما دوباره در این خانه آمده‏ام ، و به عنایتی خودم را دل‏خوش که شاید از برکت خوبانت، عطیه ای بخشی، تا باز قلب غصه‏دارم و اندوه دلم آرام گیرد. سه‏چهار شب پیش رفته بودم جمکران، نمی‏دانم چرا چنان حالتی داشتم، دلم خیلی پر بود ولی دلیلش را هم نمی‏دانستم، نمی‏دانستم که رفتنم چه غم سنگینی را از دلم بیرون می‏آورد،‏ نمای مسجد از دور پاهایم را شُل کرده بود، انگار واقعا من را به داخل خانه‏شان راهی نبود‏، ولی خواسته بودم بگذارد همین پشت در بمانم تا حداقل از خاک کوچه‏شان که با قدم‏های مبارکش معطر شده‏بود دلی بگیرم. مولای من! بگذارید پشت این در بمانم ،بگذارید حرفهای نگفته‏ام را با خودت بگویم .

تا‏به‏حال شده بود شما هم دلتان حس سنگینی‏ای داشته باشد؟ هر جا می‏روید، هر که‏را که می‏بینید، هر کاری که انجام می‏دهید، بی‏تاب‏تر شوید؟ حرف‏ها داشته باشید ولی نتوانید بزنید ؟

نمی‏خواستم هیچ‏وقت این‏طور حرف بزنم اما انگار بانگ اشک‏های بی صدایم خودشان فریاد کشیدند .

چه حالی داشت آنجا، چشمت را که باز کردی خودت رو سر سجاده نماز می‏دیدی با سرازیری اشکهایی که در پهنه صورت جاری می‏شد. دلم خیلی زیر و رو شده بود. بغض حرف‏های نگفته‏ام دیگر جسارت بیانشان رفته بود. فقط خواسته بودند سکوت کنند، بهانه بگیرند، چه‏خوب است شبی غلتیدن اشک‏های گرمی را حس کردن، چه کسی گفته است راه احساس را باید بست؟ خدای من! از زانو بغل‏زدن‏های غریبی، هیچ‏هنگام بی‏دریغم مکن .

بوی خوش تو هر‏که ز باد صبا شنید         از یار آشنا، نفس آشنا شنید

یارب کجاست محرم رازی که یک زمان             دل شرح آن دهد که چه دید وچه‏ها شنید